Geçtiğimiz hafta çarşamba gecesi Indigo iki yabancı grubu ağırladı. Bant dergisinin organize ettiği "City Star Nights by Converse" konserleri kapsamında Casiotone For The Painfully Alone ve Wildbirds & Peacedrums ülkemize arz-ı endam ettiler. Öncelikle şunu söylemeliyim, bu iki grup hakkında da hiçbir şey bilmeyen biri olarak Indigo'ya gitmek üzere evimden çıktım. Dolayısıyla ne dinleyeceğimi bile bilmeden, konser sever insan modumu üzerime takınıp, konser olsun çamurdan olsun mantığı ile düştüm yollara. Ön grup olacağını bile bilmiyordum ki ön grup Wildbirds & Peacedrums imiş. Bu İsveç'li grup, henüz İsveç'te de 2006'dan beri aktif olan, Mariam Wallentin ve kocası Andreas Werliin'den oluşuyor. Müzik tarzları hakkında şu "tarz bölünmesi" denen olay tavan yapmış haldeyken herhalde en basitinden folk, experimental, psychedelic'den ortaya karışık bir şeyler diyebilirim. Sadece vokal, davul ve bagetlerle neler yapılabildiğinin ve bu yapılanın ne kadar da harikulade olabileceğinin canlı yansıması oldular o gece. Yaklaşık 1 saatlik performansları Indıgo'da yerlerini almış, toplasan 60 kişinin ağızlarını açık bıraktı. Hatta konser sonrası "inanılmaz bir deneyim yaşadık şu an" bile dedik birbirimize. Sahneden seyircilere geçen o müzikteki samimiyet ve Mariam Wallentin'in belli bir kalıba sığdırmaya çalışmadan kullandığı vokali, tüm bedenleri ve ruhları ile kendilerini o an sahnede yaptıkları müziğe vermeleri gerçekten de "inanılmaz bir konser deneyimi" tanımıma gayet uyar, hatta ana grup bile olabilirlerdi. Buradan tıklamak suretiyle ulaşabileceğiniz myspace sayfalarından kendilerini dinlemeniz mümkün. Kafanız güzel olursa, daha da bi seversiniz.
Wildbirds & Peacedrums'dan hemen sonra "one man band" Casiotone For The Painfully Alone sahne aldı. Owen Ashworth, 1997 yılında müziğe küçük bir Casio keyboard ile başlamış. "Elektronik öğeler, pop ve indie biraraya gelirse ne olur?" sorusunun yanıtı işte bu keyboard'dan çıkan müzikti. 1,5 saatlik performansının sonlarına doğru baya baya elektroniğe kayınca mekandaki insanlarda doğal bir seleksiyon sonucu oradan oraya sallanmalar meydana geldi. Gerçekten basın bülteninde de belirttiği gibi "insanın kendi başına kaldığı zamanlardaki içselleştirme güdüsünü besleyen, samimi ve tatlı bir melankoliyle desteklenen müziklerden hoşlananlar için" Casiotone For The Painfully Alone. Owen Ashworth'un ayrıca bir de geleneği var. Albümünde "Love Connection" adlı bir şarkı var ve bu şarkıyı bayan bir vokal söylüyor. Ashworth de, verdiği her konser için "eğer Love Connection diye sahneye bağırırsanız sizi sahneye alıcam ve bu şarkıyı size söyleticem" demiş. Biz de "Love Connectioooon" diye kıçımızı yırtıp, kuzenim Dilara'yı Indigo sahnesine atıp bir güzel de şarkı söylettik. Konserin sonlarına doğru bir Bruce Springsteen efsanesi olan "Streets Of Philadelphia"yı leziz bir şekilde coverlayan Ashworth'ün mütevazı müziğini keşfetmek isterseniz de buyrun official myspace sayfası...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder